Kruchy i delikatny maślany spód, kremowa masa serowa z serka mascarpone i dużo świeżych malin. Składniki na masę (mascarpone, jajka i słodzone mleko skondensowane, z puszki) wystarczy zmiksować i piec tylko 15 minut do zastygnięcia. Kremowa masa z dodatkiem mleka skondensowanego smakuje wyjątkowo pysznie i szybko tężeje w piekarniku. Są to typowo francuskie sery produkowane z mleka krowiego i poddawane dojrzewaniu przez 2 do 6 tygodni. Ich skórka pokryta jest białym nalotem pleśniowym, a masa serowa jest elastyczna, gęsta, o jasnożółtym kolorze. Najczęściej jada się je z pieczywem lub podaje na desce serów. Z piany tworzy się porowaty skrzep. Podpuszczkę rozcieńcza się wodą w takiej ilości, żeby zetknęła się od razu z każdą cząstką mleka, zwykle w ilości 0,5 do 1% zawartości kotła. Wlewamy ją cienkim strumieniem do mleka i mieszamy jak najdokładniej, bo to jest warunkiem jednolitości skrzepu. Zwykle popełnia się ten błąd Sery ekologiczne – szczegóły produkcji. Głównym składnikiem sera jest mleko. Do produkcji używa się różnych jego rodzajów tj. krowiego, koziego, owczego, bawoła wodnego lub ich mieszanki. Mleko ekologiczne jest pozbawione toksyn i pestycyd w składzie, których obecność związana jest z konwencjonalnymi praktykami rolniczymi. Często mylony z oscypkiem jest wędzony ser o walcowatym kształcie z geometrycznym wzorem wyrabiany z mleka owczego lub mieszanki mleka krowiego z owczym. Jego właściwa nazwa to gołka, ale można go znaleźć pod nazwami „szczypek” lub „scypek”, co sugeruje, że jest to oscypek. Jego smak uzależniony jest od zawartości mleka owczego. masa do przełożenia tortu ★★★ ROPA: przerabiana w rafinerii ★★★ BREJA: gęsta, półpłynna masa ★★★ BUNDZ: masa serowa z mleka owczego, na bryndzę ★★★ LEIWO: półpłynna masa ceramiczna ★★★★★ PAĆKA: gęsta masa breja ★★★ PULPA: masa z rozdrobnionych owoców ★★★ STIUK: masa z zaprawy gipsowej Produkcja sera halloumi polega na podgrzaniu mleka owczego lub jego mieszanki z mlekiem kozim i krowim do temperatury 33 stopni Celsjusza. Następnie dodaje się podpuszczkę, która powoduje powstanie tzw. skrzepu. Skrzep jest dokładnie odcedzany, dzielony na mniejsze porcje i ponownie podgrzewany. W efekcie powstaje dość elastyczna serowa Bryndza podhalańska - wytwarzana z mielonego i solonego bundzu; jed-nolita masa serowa, koloru białego, kremowego o pikantnym, słonym smaku, czasem lekko ostry lub kwaśny, wyraźny zapach dymu. Żętyca - serwatka z drobinkami sera o słodko-kwaśnym smaku i zapachu kwaśnego mleka. Składniki potrzebne do produkcji sera mozzarella można podzielić na trzy główne kategorie: mleko, zakwaszacz oraz sól. Pierwszym i najważniejszym składnikiem jest oczywiście świeże mleko. Najlepiej używać pełnotłustego mleka krowiego, choć możliwe jest również wykorzystanie mleka bawolego lub owczego. Oscypek to twardy, wędzony ser przygotowywany z mleka owczego. Przyjmuje kształt niedużych, wrzecionowatych bloków z charakterystycznymi, regionalnymi zdobieniami. Wiele osób sądzi, że pod nazwą oscypek występują sery w kilku kształtach, ale to nie do końca prawda. Tylko charakterystyczne „wrzeciona” mogą być nazywane eI0j. Sernik norweski – z brunostem (o smaku solonego karmelu). Po norwesku sernik to ostekake. Mój sernik z brunostem ma z klasycznym norweskim ostekake tyle wspólnego, że jest przygotowany na zimno – po kilku godzinach w lodówce nadaje się do podania. Poza tym, wszystko jest w nim inne. Lepsze 🙂 Spód robię ze świeżych daktyli i zmielonych migdałów (zamiast masy z masła i ciasteczek), a masę serową z owczego twarogu i brunosta (zamiast z kremowego serka, cukru i śmietany). Na koniec, na wierzch mojej wersji sernika trafiają dwa doskonałe dodatki, które dopełniają całość – przepyszny, umiarkowanie słodki miód sosnowy oraz pistacje. To wystarczy, by powstał wspaniały deser z 4 składników (ser, daktyle, orzechy, miód). Nie potrzeba cukru, masła, jajek ani piekarnika 🙂 Brunost (Brun Undredal), który dodaję do sernika, to tradycyjny norweski ser wytwarzany z surowego niepasteryzowanego koziego mleka. Smakuje jak solony karmel lub krówka. Powstaje poprzez gotowanie serwatki do momentu, aż zawarte w niej cukry skarmelizują się (reakcja Maillarda). Brun nie dojrzewa, nie zmienia postaci z upływem czasu, dzięki czemu można przechowywać go w lodówce przez wiele miesięcy. Brunost – przez swój charakterystyczny smak – doskonale nadaje się do potraw na słodko lub z nutą słodyczy. Jeszcze kilka lat temu brunosta można było co najwyżej przywieźć do PL jako pamiątkę z podróży do Skandynawii (albo z Cheese w Bra), ale od pewnego czasu można go znaleźć także w Polsce. Gotowy sernik jest nieprawdopodobnie gładki i kremowy, a dzięki szczególnym właściwościom brunosta smakuje jak solony karmel, choć jednocześnie nie zawiera nawet grama dodanego cukru. Bywa, że brunost budzi kontrowersje – są tacy, którym norweski ser nie smakuje, dlatego sernik z brunostem nie jest ciastem dla każdego. My z kolei mamy skłonność do nietypowych smaków. Brunost uwielbiamy właśnie za jego oryginalność i serową nietuzinkowość, a co do tego sernika jesteśmy zgodni: to najlepszy sernik na zimno, jaki dane nam było jeść! Sprawdź też inne przepisy z: #BRUN UNDREDAL #PISTACJE Używam tortownicy o średnicy 20 cm. Sernik norweski – SKŁADNIKI na 8-10 porcji: Na masę serową: 600 g twarogu z mleka owczego (albo innego, który lubisz) 200 g brunosta Na spód: 5 świeżych daktyli (tu: Medjool) – ok. 120 g pół szklanki migdałów zmielonych na mąkę Na wierzch: 3 łyżeczki miodu sosnowego (lub innego, który lubisz) duża garść pistacji niesolonych i nieprażonych Migdały zmiksuj na mąkę. Używam migdałów w skórkach, ale jeśli wolisz, wcześniej możesz je zblanszować i obrać. Daktyle wypestkuj i porwij na kawałki. Mąkę z migdałów i daktyle przełóż do miski i zagnieć z nich ciasto, z którego powstanie spód sernika. Dno tortownicy wyłóż papierem do pieczenia, wypuszczając papier na zewnątrz. Na dno tortownicy przełóż daktylowo-migdałową masę, rozprowadź po całej powierzchni i starannie ugnieć, tworząc spód (ZOBACZ). Odstaw. Brunost pokrój w plasterki i przełóż do misy robota kuchennego (ser jest twardy). Dodaj twaróg i zmiksuj, aż uzyskasz gładką masę o jasnokarmelowej barwie (ZOBACZ). Gotową masę serową wyłóż na przygotowany wcześniej spód, wygładź i wstaw tortownicę do lodówki na noc. Odepnij obręcz z tortownicy, na sernik wyłóż 3 łyżeczki miodu, rozprowadź po całej powierzchni, po czym posyp wierzch posiekanymi pistacjami. Sernik możesz przechowywać w lodówce do 5 dni. W Gruzji powiadają, że jesli u Ciebie w domu brak sera i wina - znaczy, że umarłeś. Sery Suluguni i Imeruli (Imeretyński) od dawna pojawiają się na gruzińskich stołach, ale poniższe zasługują na dodatkową sami: 1. KALTISer z regionu Tuszetii - wykonany z obtaczanych w przyprawach lub przyprawionej soli suszonych kulek twarogu. Pasterze często niosą ze sobą taki ser, ponieważ od dawna szukali czegoś takiego, co byłoby przechowywane przez długi czas, dawało sytość, siłę i dobry smak. Później okazało się, że ser ten jest również dobrym, naturalnym środkiem antyseptycznym. Jest zrobiony z masy twarogowej nazywanej nadugi i przypomina parmezan, kremowy, kruchy i bardzo słodki ser z pieczonego mleka. Pikantny, wysokokaloryczny i leczniczy. Najlepiej podawać go z orzechami, owocami i miodem oraz winem deserowym. Jak wszystkie sery górskie, kalti może być przechowywany nieco mniej niż wieczność. 2. GUDAInaczej nazywany jako „ser z torby” - ser z gruzińskiego regionu wysokogórskiego Tuszetii. Jest wytwarzany z mleka owiec, krów lub mieszanki mleka owczego i krowiego. Wyjątkowość smaku zapewnia wysokiej jakości mleko, które jest hojnie dostarczane przez wypas bydła na pastwiskach górskich. Ser dojrzewa w bukłaku (około 20 dni), czyli torby wykonanej z owczej lub cielęcej skóry, ogolonej z wełny, która znajduje się po wewnętrznej stronie torby. Wyciśnięty i wysuszony twaróg jest owinięty owczą skórą wywróconą na lewą stronę i przez długi czas mocno wyciska się z niego serwatkę, po czym umieszcza się do dojrzewania w solance. Ten aromat dodatkowo wzmacnia tak interesującą technikę: bukłak z serem jest zakopany w ziemi, a na wierzchu rozpalane jest ognisko. Gudę można nienawidzieć za silny zapach owcy albo kochać za jego niesamowity smak. 3. CHOGIKolejna z odmian tradycyjnego twarogu z Tuszetii, wytwarzana z surowego mleka tamtejszych owiec, w sierpniu. Świeże mleko wlewa się do garnka i ogrzewa do temperatury 36-37 oC, następnie dodaje się podpuszczkę. Po koagulacji, zbiera sie odcedzony z serwatki skrzep, ale w przeciwieństwie do sera Guda, nie wkłada się go w bukłak, ale w drewnianą beczkę, na której dnie układana jest kora brzozy, aby serwatka ostatecznie wypłynęła z sera. Beczka jest przykryta i umieszczona w ciemnym miejscu na około tydzień, po czym beczkę się otwiera, a wyjęty podpleśniły ser jest wyjmowany i układany do wyschnięcia na słońcu. Wysuszony ser jest ponownie wkładany do czystej beczki tak, aby części które były w górnej części beczki były układane w dolnej części, a te, które były od dołu, były układane na górze, Beczka zostaje przykryta i ponownie umieszczana w ciemnym miejscu na około tydzień. Następnie już dojrzewający ser jest posypywany solą. 4. DAMPALITrudny do dostania, gdyż zazwyczaj wyrabiany jedynie na potrzeby najbliższej rodziny, ale interesujący ser pochodzący z rejonu Adżarii. Dampali kweli, co oznacza „zgniły ser”. Opisywany jako biały z olejem wewnątrz i pleśnią dookoła. Mówią, że wygląda podobnie jak francuski camembert - czyli pewnie ten wspominany olej to stosunkowo płynna, dość tlusta masa - jak w camembertach. 5. DAMBAL KHACHOPrzepis na ser znajduje się na liście wartości niematerialnych UNESCO. Jest to najdroższy ser w Gruzji. Kulki twarogu są suszone, lekko wędzone, a następnie przechowywane w glinianych garnkach, gdzie pokrywają się pleśnią. Przygotowanie - twarożek jest solony, formowany w nieduże kuleczki, zawijany w lniane płótno i zawieszany przez tydzień w kominie. Po tygodniu wyjmowany z komina, suszony na słońcu i wkładany do specjalnego glinianego lub drewnianego naczynia, które jest przechowywane w ciemnym, chłodnym miejscu przez miesiąc. Ser spożywa się w takiej formie lub poprzez stopienie z masłem i zanurzenie chleba w powstałej masie serowej - coś na wzór fondue. Miłym dodatkiem do tego dania jest zhipitauri - wódka owocowa. 6. NARCHVIWytwarzanie sera rozpoczyna się po prawosławnym święcie Zaśnięcia Bogurodzicy (28 sierpnia) i trwa do połowy października. Młody ser rozdrabnia się w drewnianej wannie, w której są specjalnie pozostawione szczeliny do spuszczania serwatki - otrzymujemy ten sam produkt, który jest znany jako Chkinti-kveli lub Imeretyński. Na koniec dodaje się sól do smaku do smaku i dobrze opakowuje. Zostaje pokryty białą tkaniną i włożony pomiędzy drewniane deseczki, a następnie docisnięty dużymi kamieniami: pozwala to odpowiednio wycisnąć nadmiar wilgoci i zapobiec kwaśnieniu sera. Tak przygotowany ser przechowywany jest do wiosny. Jest bardzo tłusty i smaczny: mówią, że chaczapuri i letvmari (ser smażony na patelni z dodatkiem mąki pszennej, tradycyjne potrawy Swanetii) są po prostu niezwykłe. Zgodnie z tradycją, narchvi są spożywane w swańskich rodzinach w dzień św. Barbary, 17 grudnia. 7. TENILIWyjątkowy, owczy ser, którego nie znajdziecie na całym świecie Produkowany jest w mieście Achalciche (region Samcche-Dżawachetia, zwany też Meschetią). Cienkie serowe nitki przypominające suluguni mieszane są z tłustą śmietaną i umieszczane w glinianym naczyniu, aby bardzo mocno dojrzewały, dociśnięte, aby w naczyniu nie pozostało powietrze. Słowo „tenili” można przetłumaczyć z gruzińskiego jako „upchane”.Ciekawostka: w czasach starożytnych garniec z tym serem otwierano jedynie w ważne święta, jego obecność na uczcie uważano za znak luksusu, świadczący o dobrobycie rodziny. 8. CHECHILPochodzący oryginalnie z Armenii ser typu pasta filata przypominający skręcone z cieńszych sznurków liny. Jest jedzony jako przekąska do piwa, możebyć mniej lub bardziej słony oraz mniej lub bardziej wedzony. Produkowany z pasteryzowanego krowiego mleka, zawi Czy ktoś z nas nie zna rewelacyjnych w smaku: greckiej fety, włoskiego parmezanu, francuskiego roquefort, czy szwajcarskiego ementalera? Kiedyś zagraniczne sery skosztować było można zwłaszcza podczas podróży, dziś dostępne są niemal w każdym sklepie. Kojarzone są z wykwintnymi daniami, przekąskami oraz dodatkami do win. Dlatego też pytając kogoś z jakim krajem kojarzą mu się sery, z pewnością odpowie, że z Francją lub Szwajcarią. Jednak jak wykazały badania archeologiczne pierwsze dowody (pochodzące sprzed 7500 lat) na wytwarzanie sera znaleziono? w Polsce. Polskie sery zazwyczaj kojarzone są szeroko dostępnym, możliwym do samodzielnego wyprodukowania w domu serem twarogowym. Hasło "tradycyjny polski ser" zazwyczaj nasuwa na myśl podhalańskie oscypki. Jednak czy to wszystkie polskie wyroby? Jakimi jeszcze serami możemy z pewnością pochwalić się na europejskim i światowym rynku? Poniżej przegląd polskich Czytaj dalej ▼Oscypek To najpopularniejszy polski ser produkowany na południowych terenach Polski. Podhalański oscypek wytwarzany jest z mleka owczego w postaci niedużych, wrzecionowatych bloków. Charakteryzuje się zdobionymi brzegami, od których najprawdopodobniej pochodzi jego nazwa. Jest bardzo twardy, o zbitej konsystencji, a w smaku słony. W pierwszym etapie produkcji oscypków mleko owcze trafia do drewnianego naczynia, a następnie jest cedzone przez lniane płótno. Następnie do mleka dodawana jest podpuszczka, dzięki której powstaje masa serowa. Jest ona odcedzana i formowana, a następnie moczona w solance przez jedną dobę. Następnie ser leżakuje i jest poddawany procesowi wędzenia. Oscypek jest chroniony przez unijne prawo Chronionej Nazwy Pochodzenia (PDO). Tradycyjny osypek może być wytwarzany od maja do września, a jego masa musi wynosić od 60 do 80 gramów, a długość od 17 do 23 cm. Turyści odwiedzający polskie góry mogą rozkoszować się smakiem oscypków niemal na każdym kroku. Na każdej ulicy spotkać można sprzedawców tego przysmaku, którzy oferują go w różnych formach i z różnorodnymi dodatkami np. żurawiną, czy powidłami. Oscypek może stanowić doskonały dodatek do zapiekanek i sałatek. Często też jest pieczony lub smażony i podawany ze słodkimi Nazwa oscypek często błędnie używana jest do nazywania sera redykołka, który wytwarzany jest z resztek pozostałych z wyrobu oscypków. Redykołka spotykana jest często w formach wrzeciona, parzenic czy zwierząt. Ser ten od 2009 roku jest chroniony certyfikatem chronionych nazw pochodzenia i oznaczeń (bunc) Kolejnym serem pochodzącym z Podhala jest bundz (bunc). Wytwarzany jest z mleka owczego, a proces jego produkcji wygląda podobnie do produkcji oscypka. Masę serową odcedza się i formuje duże bryły. Bundz ma łagodny, delikatny smak i biały kolor. Może być spożywany bezpośrednio lub jako dodatek do owoców, warzyw, chleba czy podhalańska Bryndza podhalańska to kolejny ser pochodzący z rejonu polskich gór, produkowany z mleka owczego. Często nazywana jest owczym twarogiem. Ma słony, intensywny smak oraz biały kolor. Jego konsystencja jest miękka i przypomina pastę. Mleko do produkcji bryndzy zaprawia się podpuszczką, a następnie masę serową oddziela od serwatki i rozbija się na mniejsze bryłki. Ser odciska się ręcznie a następnie pozostawia dojrzewaniu od 4 do 12 dni. Następnie ser wyrabia się z solą na jednolitą masę. Bryndza od 2007 roku jest chroniona certyfikatem Chronionej Nazwy wielkopolski To ser pochodzący z terenów Wielkopolski, wytwarzany z mleka krowiego ser dojrzewający. Ma jednolity, elastyczny, miękki miąższ oraz małe, nieliczne oczka. Ma owalny kształt płaskiego cylindra o wypukłych bokach. Produkowany jest w blokach o średnicy 10 cm i wysokości 4 cm. Ma delikatny, łagodny i aromatyczny bałtycki To pełnotłusty ser podpuszczkowy, wytwarzany z mleka krowiego w rejonach województwa zachodniopomorskiego. Produkowany jest w blokach o masie 2,5-3 kg. Ma miękki, elastyczny miąższ, w którym widoczne są liczne drobne oczka. Ma łagodny, lekko kwaśny smak. Ser bałtycki produkowany jest od lat 70 XX mazurski To rodzaj sera dojrzewającego, podpuszczkowego, produkowanego z mleka krowiego na terenach mazurskich jezior. Ma kremowy, miękki i elastyczny, miąższ. W smaku jest pikantny i lekko kwaśny. Produkowany jest w blokach o kształcie zgorzelicki Jest to ser produkowany na terenach Dolnego Śląska z mleka koziego, krowiego lub owczego. Wytwarzany jest w formie lekko spłaszczonej kuli o średnicy ok. 20 cm i masie 2 kg. Jest biały i gładki w przekroju z lekko żółtawym odcieniem na zewnątrz. W smaku jest łagodny, lekko słony, co zawdzięcza przechowywaniu w solance w kamiennym naczyniach. Czy ktoś z nas nie zna rewelacyjnych w smaku: greckiej fety, włoskiego parmezanu, francuskiego roquefort, czy szwajcarskiego...