Hasło do krzyżówki „pies podobny do boksera” w słowniku krzyżówkowym. W naszym leksykonie krzyżówkowym dla wyrażenia pies podobny do boksera znajduje się tylko 1 opis do krzyżówek. Definicje te podzielone zostały na 1 grupę znaczeniową. Jeżeli znasz inne definicje dla hasła „ pies podobny do boksera ” lub potrafisz Sposób terapeutyczny: - naucz psa komendy „uwaga” ( i innych komend, jeśli spowodujesz, że Twój pies będzie niecierpliwie czekał na pracę z Tobą, jesteś na wygranej pozycji), trenuj z psem tylko, gdy „na horyzoncie” są rowery, poza tym udawaj, że pies nie istnieje (najtrudniejszy etap, ale warto spróbować), - karm psa tylko Trzy cudne psie damy przygotowane do adopcji(szczepienia, chip, kastracja) czekają na domy! Brenia w typie bernardyna, 3 lata, Szanti w typie charta, 3/4 461 views, 9 likes, 3 loves, 3 comments, 5 shares, Facebook Watch Videos from WashDog: W filmie pokazujemy jak kąpać bernardyna. Dla psów tej rasy polecamy zabieg Czysty Pies. Kąpiel, suszenie, BEETHOVEN Nasz milanowski „prawie bernardyn” nosi imię Beethoven - bo jakże by inaczej :) Dla nas po prostu Becio. Trafił do schroniska w maju 2021 r. z ulic Milanówka. Był mocno wychudzony i ŁÓDZKIE powiat ŁASK gmina BUCZEK Znaleziony duży pies, w typie bernardyna - zabrany do schroniska WOJTYSZKI Kolejne zgłoszenie . Pies w typie bernardyna, potwornie zaniedbany, niewidomy. Wywieziony i porzucony w okolicach Nasielska. Błąkał się obijając o Antoś ,przywieziony z daleka z rozerwanym nosem, z raną w boku. Nos sie wygoił, rana zoperowana. Chłopak zdrowy, oaza spokoju. Co z tego, skoro go nikt nie chce. Kopiuję z FB Antoś to mix bernardyna. Taki wielki pies o wielkim sercu. Grzecznie siedzi i czeka na kogoś, kto go pokocha. Nie szczeka, Boże nasz Stwórco i Zbawicielu, Ty sprawiłeś, że święty Bernardyn ze Sieny umiłował święte człowieczeństwo Twojego Syna i dla chwały Jego Imienia postanowił ofiarować swe życie, prosimy, udziel nam łaski, abyśmy , idąc za jego przykładem, wielbili Święte Imię Twoje słowami i czynami. Przez Chrystusa, Pana naszego. Do tej pory, zgodnie z oficjalną wersją pochodzenia rasy, zapisaną w literaturze kynologicznej, pod uwagę brana jest linia: dog tybetański - Roman Molossus - pies podobny do mastifa środkowoeuropejskiego - pies pasterski. W średniowieczu, wzorem rzymskich legionistów, mieszkańcy Szwajcarii używali w walkach psów pasterskich.. WkJQ. Bernardyn Bernardyn, czyli pies Św. Bernarda pochodzi ze Szwajcarii, a dokładnie z Przełęczy Św. Bernarda, która łączy Włochy i Szwajcarię. Rasa obecnie najlepiej spełnia się jako pies do towarzystwa i pies rodzinny. Dawniej użytkowane były jako psy pociągowe i ratownicze. Około XI wieku mnisi, a dokładnie Św. Bernard z Methonu, na Wielkiej Przełęczy, założył schronisko dla podróżnych. Pierwsze wzmianki o bernardynach pochodzą z XVII wieku. Nie do końca wiadomo jak w tamtejszym schronisku znalazły się bernardyny, jedna teoria głosi, że mogły dostać się tam jako prezent dla kanoników, inna że zostały przez nich udomowione. Najprawdopodobniej pochodzą od dogów tybetańskich. Szybko dostrzeżono ich wrodzony talent do tropienia i bernardyny zaczęto używać jako psy ratownicze. Początkowo towarzyszyły miejscowym przewodnikom w podróży przez góry. W późniejszym czasie, psy tej rasy, samodzielnie wyruszały na ratunek zagubionym wędrowcom. Ponoć w skład ekipy ratunkowej bernardynów wchodziły 4 psy. Podczas akcji ratunkowej 2 z nich kładły się obok poszkodowanego i ogrzewały go swoim ciałem, 1 lizał po twarzy, aby ocucić poszkodowanego, a ostatni wyruszał z powrotem, aby sprowadzić pomoc. Co ma bernardyn w beczułce? Psy te zawsze były wyposażane w baryłki z rumem przy obroży, aby pokrzepić poszkodowanego. Najsłynniejszym, z nich był pies Barry żyjący na początku XIX wieku, który uratował 40 osób, przez swoje 14 letnie życie. Zginął z rąk 41 osoby, którą chciał uratować. Na cześć jego zasług wzniesiono pomnik w Cimetière des Chiens, a w muzeum historii naturalnej w Bernie można oglądać jego ciało. Przez długi czas jego i imieniem nazywano po jednym szczenięciu z miotu. Pierwotne bernardyny były tylko w odmianie krótkowłosej, która doskonale sprawdzała się w śnieżnych warunkach. Po skrzyżowani bernardyna z nowofundlandem, powstała ras długowłosa, która znacznie mniej nadawała się do surowych warunków alpejskich. Bernardyny to jeden z symboli narodowych Szwajcarii. W 2005 roku powstała fundacja Barry, zajmująca się hodowlą bernardynów. Każdego roku, w lipcu, w miejscowości Etroubles, w dolinie Aosty można podziwiać te wspaniałe psy, na wystawie im poświęconej. Bernardyny były podstawą do tworzenia innych ras, moskiewskiego psa stróżującego. Sama nazwa „bernardyn” jest używana od 1862 roku, wcześniej nazywano je: pies z Alp, pies Barry. Pierwszy wzorzec rasy powstał w 1887 roku. Bernardyn należy do grupy 2 według FCI, sekcja (molosy typu górskiego). Bernardyn opis rasyBernardyn charakterBernardyn pielęgnacjaBernardyn karmienieBernardyn chorobyMłodzieńcze zapalenie kościEntropium, Ektropium i oko romboidalneKruchość skóryRopno – urazowe zapalenie skóryKardiomiopatia rozstrzeniowaDysplazja stawu biodrowegoPrzerost pochwyNiedorozwój nerwu wzrokowegoSkręt żołądkaCzy warto zdecydować się na bernardyna? Bernardyn opis rasy Wysokość w kłębie: pies od 70 – 90 cm, suka od 65 – 80 cm, z przeciętną wagą 50 – 70 kg (rekordzista ważył ponad 130 kg). Głowa – mocna, duża i wyrazista, o szerokiej czaszce, dobrze zaznaczonej bruździe czołowej, wyraźnych łukach brwiowych, wyraźnym stopie, skóra na głowie luźna, pomarszczona lekko na czole, zmarszczki widoczne zwłaszcza, gdy pies jest czymś zainteresowany, Nos – czarny, szeroki o rozwartych nozdrzach, kufa szeroka, prosty grzbiet nosa z lekką bruzdą, Wargi – czarne, górna warga tworzy fafle, kąciki warg widoczne, Zgryz – nożycowy lub cęgowy, szczęki silne, Powieki – pigmentowane, najlepiej, kiedy są przylegające, ale niestety u bernardynów bardzo często zdarzają się wady powiek (entropium i ektropium), Oczy – ciemne odcienie brązu, średniej wielkości, średnio głęboko osadzone, Uszy – osadzone wysoko, szerokie, dobrze owłosione, opadające, Szyja – długa, mocna, z luźną skórą i podgardlem, Wyraźny kłąb, szeroki grzbiet, długi nieopadający zad, Klatka piersiowa – dość szeroka, ale nie beczkowata, o dobrze wysklepionych żebrach, Kończyny przednie – proste, równoległe, umiarkowanie szeroko ustawione, przylegające łokcie, łapy szerokie, duże, o dobrze wysklepionych palcach, Kończyny tylne – dobrze umięśnione, równolegle, wilcze pazury tolerowane, Ogon – szeroki u nasady, długi, mocny i ciężki, gdy pies pobudzony lekko się zakręca, Bernardyn opis rasy Bernardyny to duże, masywne psy, o mocnej budowie. Bernardyn porusza się harmonijnie, z dobrym wykrokiem, mocnym napędem kończyn tylnych. Bernardyn występuje w 2 odmianach: Krótkowłosej z podszerstkiem (Stockhaar). Odmiana ta charakteryzuje się bardzo obfitym podszerstkiem, włos okrywowy jest również gęsty, twardy i przylegający. Na udach włos tworzy niewielkie portki, ogon jest mocno porośnięty. Długowłosej. Obfity podszerstek. Włos okrywowy prosty, o średniej długości, lekko pofalowany za udach i zadzie, krótki na kufie i głowie. Na udach włos tworzy portki, na przednich kończynach pióra, ogon jest obficie owłosiony. Bernardyn maści Maścią podstawową jest maść biała z łatami rudo – brązowymi, lub płaszczem, który pokrywa grzbiet i boki, może być przerywany bielą. Maść z pręgowaniem na tle rudo brązowym, lub żółto brązowym, z ciemniejszymi odcieniami na głowie. Tolerowany jest nieznaczny czarny nalot na tułowiu. Jak wygląda bernardyn możesz również zobaczyć na poniższym filmie Bernardyn charakter Bernardyny to łagodne olbrzymy, są niezwykle przyjacielskie, kochają przebywać w towarzystwie człowieka. Nadają się do domu, gdzie są dzieci, potrafią wobec nich być bardzo opiekuńcze. Również są doskonałymi towarzyszami innych psów oraz kotów. To pies o zrównoważonej psychice, spokojny, ale z drugiej strony bardzo chętny do wszelakich zabaw, bez względu na wiek. Bardzo mocno przywiązuje się do swojej rodziny, jest typem domatora. Wykazują się wysoka inteligencja szkolenie psów nie sprawia większych problemów. Mają doskonały węch, warto zajmować im czas (zwłaszcza młodym psom) pracami węchowymi. Mimo swej wrodzonej łagodności, kiedy trzeba potrafią bronić swojego opiekuna. Wykazują się nieufnością wobec obcych, ale nie agresją. Doskonale sprawdzają się jako psy stróżujące. Bernardyn pielęgnacja Jak pielęgnować bernardyna? U bernardynów krótkowłosych pielęgnacja nie jest skomplikowana, wystarczy raz w tygodniu wyczesać psa. Używamy do tego twardych szczotek. Kąpiele choć dość trudne logistycznie, ze względu na gabaryty psa, wykonujemy w razie konieczności. Bernardyny długowłose natomiast, wymagają trochę więcej pracy. Włos ich, szczególnie w okolicy za uszami i na szyi ma skłonność do filcowania się i kołtunienia, dlatego tę okolicę należy szczotkować kilka razy w tygodniu. Do czesania również używamy szczotek z twardym włosiem, a także specjalnych zgrzebeł ułatwiających wyczesywanie kołtunów. Sierść rozczesujemy po uprzednim zwilżeniu jej, aby chronić włos przed uszkodzeniem. Kąpiele wykonujemy w razie konieczności, można myć zabrudzoną sierść zwilżoną szmatka z wodą. Po kąpieli z odpowiednim szamponem dla psa należy dokładnie wysuszyć bernardyna, aby się nie przeziębił. Ich sierść bardzo długo schnie sama. Bernardyny bardzo obficie linieją wiosna i jesienią, dlatego wtedy zabiegi pielęgnacyjne należy wykonywać znacznie częściej. Bernardyny mocno się ślinią, dlatego też, u psów wystawowych bardzo często stosowane są śliniaki, aby chronić sierść przed ciągłym moczeniem. Bernardyn karmienie Ten duży pies ma, jak się można domyślić, dość duży apetyt. Nie tylko musimy zadbać o ilość karmy, ale także o jej bardzo wysoką jakość. Szczególnie ważne jest to w okresie karmienia szczeniąt i psów dorastających. Bernardyny jak wszystkie rasy olbrzymie mają skłonność do skrętu żołądka, dlatego posiłki powinniśmy dzielić na 2 mniejsze porcje, a po posiłku zapewnić psu przynajmniej godzinny odpoczynek. U psów starszych, także u intensywnie rosnących warto stosować suplementy wspomagające regenerację chrząstki stawowej: chondroitynę, glukozaminę, kwas hialuronowy, hydrolizowany kolagen. Bernardyn choroby Bernardyn choroby Młodzieńcze zapalenie kości Młodzieńcze zapalenie kości dotyczy młodych psów w okresie intensywnego wzrostu. Jest to zaburzenie wzrostu kości długich. Przyczyny młodzieńczego zapalenia kości to: zaburzenia metaboliczne (nadmiar wapnia w diecie), skłonność genetyczna, zaburzenia endokrynologiczne, alergie, pasożyty, choroby autoimmunologiczne. Objawy występują u psów w wieku 6 – 18 miesięcy. Pojawia się tzw. „kulawizna wędrująca”, czyli kulawizna dotykająca różnych kończyn, raz jednej, raz drugiej. Podczas omacywania kończyn psy wykazują dużą bolesność, zwłaszcza przy omacywaniu trzonów kości. Czasem też może pojawić się gorączka. Rozpoznanie potwierdza się badaniem rtg. W tej jednostce chorobowej stosowane jest głównie leczenie objawowe. W atakach bólu zalecane jest podawanie środków przeciwbólowych i przeciwzapalnych. Warto również skorygować dietę, na taką o mniejszej zawartości wapnia. Choroba ustępuje wraz z zakończeniem wzrostu kości. Entropium, Ektropium i oko romboidalne Entropium to wwiniecie się dolnej powieki do wewnątrz. Na skutek tego rzęsy z powieki drażnią oko. Przez to może dochodzić do notorycznych zapaleń spojówek, owrzodzenia rogówki, a w konsekwencji prowadzić do poważnych schorzeń oczu. Ektropium jest to natomiast wywiniecie się powieki dolnej na zewnątrz. Stan ten powoduje niedomykanie się powiek i tym samym gałka oczna narażona jest na niekorzystne działanie czynników zewnętrznych (kurz, pył, wysuszenie), co może predysponować do dalszych chorób oczu. Oko romboidalne (diamond eye) – to połączenie obu wad powiek: entropium boczne powieki górnej i dolnej, oraz ektropium centralnego powieki dolnej. Wszystkie te wady koryguje się chirurgicznie. Kruchość skóry Kruchość skóry, czyli zespół Ehlersa – Danlosa to choroba genetyczna. Polega na zaburzeniu w budowie tkanki łącznej, na skutek tego zmniejszona jest wrażliwość skóry na rozciąganie. Skóra jest dużo bardziej elastyczna i podatna na urazy. Gojenie również jest upośledzone. Często zespołowi temu towarzyszą inne choroby: przepukliny, choroby oczu, choroby zębów i przyzębia. Brak skutecznego leczenia przyczynowego, leczy się tylko konsekwencje tego zespołu. Ropno – urazowe zapalenie skóry Ropno – urazowe zapalenie skóry, czyli tzw. „Hot spot„. Jest to miejscowe ropne zapalenie skóry, którego przyczynami mogą być: urazy, alergie, pasożyty. Najczęściej choroba występuje w okresach wiosenno – letnich. Objawia się silnym świądem, wylizywaniem, czy drapaniem zmienionego miejsca. Pojawia się zaczerwienienie, wysięk zapalny, oraz bolesność. Zmiana na skórze z biegiem czasu rozszerza się koncentrycznie. Leczenie polega na stosowaniu leków przeciwalergicznych, antybiotyków, oraz toalecie rany i ochronie przed dalszym lizaniem czy drapaniem. Kardiomiopatia rozstrzeniowa Kardiomiopatia rozstrzeniowa to choroba, która ma podłoże genetyczne. Polega na osłabieniu mięśnia sercowego, wraz z jego ścieńczeniem i zwłóknieniem. Objawy towarzyszące kardiomiopatii rozstrzeniowej to: osowiałość, kaszel, powiększenie obrysu brzucha, na skutek zbierającego się tam płynu nietolerancja wysiłkowa, omdlenia, utratę apetytu i wychudzenie, przyspieszenie oddechów i duszność, a w zaawansowanych przypadkach obrzęk płuc. Serce ma ścieńczałą ścianę, mięsień sercowy ma obniżoną kurczliwość, cała sylwetka serca jest powiększona, na zdjęciu rtg serce jest okrągłe. Często chorobie towarzyszą zaburzenia rytmu serca (migotanie przedsionków). Rozpoznanie potwierdza się badaniem rtg, EKG oraz echo serca. W leczeniu kardiomiopatii rozstrzeniowej stosuje się: leki moczopędne, leki rozszerzające naczynia krwionośne, leki zwiększające kurczliwość mięśnia sercowego, leki przeciw arytmiczne. Warto suplementować L – karnitynę, a także nienasycone kwasy tłuszczowe. Chorobę leczy się do końca życia. Niestety często w przebiegu choroby może dojść do tzw. nagłej śmierci sercowej, na skutek zaburzeń rytmu serca. Dysplazja stawu biodrowego Dysplazja stawu biodrowego, czyli jego wadliwe ukształtowanie. Choroba, na którą wpływ mają predyspozycje genetyczne, a także: żywienie, tryb życia i aktywność fizyczna, tempo wzrostu. Objawy mogą pojawiać się już u szczeniąt, a także u psów starszych – w zależności od tego, jak duże zmiany są w stawie biodrowym. Wśród objawów dysplazji wyróżnić można: niechęć do poruszania się, sztywny chód, nienaturalne ustawienie kończyn w chodzie, bolesność, rzadko jest to kulawizna. Leczenie może być zachowawcze – czyli zmiana trybu życia i żywienia, oraz chirurgiczne – i tu również w zależności od stopnia, oraz wieku psa dobierana jest odpowiednia metoda. Przerost pochwy Przerost pochwy to choroba spowodowana nadmierną produkcja estrogenów, na skutek których dochodzi do przerostu nabłonka pochwy. Objawia się powiększeniem warg sromowych, oraz dochodzi do wystawania z nich błony śluzowej pochwy, a czasem nawet wypadnięcia jednej ze ścian pochwy. Szybko pojawia się obrzęk tej okolicy i może dochodzić do wtórnych urazów. Leczenie polega na chirurgicznej korekcji wypadniętej pochwy, suki dotknięte ta choroba należy wysterylizować. Niedorozwój nerwu wzrokowego Niedorozwój nerwu wzrokowego to choroba tła genetycznego, wrodzona. W zaawansowanym stadium może prowadzić do ślepoty. Może dotykać jednego oka, lub obu oczu. Rozpoznanie stawia się na podstawie badania okulistycznego – pomniejszona jest tarcza nerwu wzrokowego. Brak leczenia. Skręt żołądka Skręt żołądka polega na nagromadzeniu się gazów w żołądku (ostre rozszerzenie), z jego skrętem lub nie. Objawia się początkowo niepokojem, odruchem wymiotnym, zianiem, powiększeniem obrysu brzucha. Stan psa pogarsza się bardzo szybko i bardzo często dochodzi do wstrząsu. Należy niezwłocznie udać się do lekarza weterynarii. Leczenie jest bardzo trudne i często mimo podjętego leczenia nie udaje się uratować zwierzęcia. Polega na ustabilizowaniu pacjenta i wykonaniu zabiegu chirurgicznego. Nieleczony skręt żołądka zawsze kończy się śmiercią. Bardzo często towarzyszy innym chorobom, np. niedoczynności tarczycy. Czy warto zdecydować się na bernardyna? Czy warto zdecydować się na bernardyna? Bernardyny to doskonałe psy rodzinne, a także stróże domu. Zupełnie nie nadają się jednak do trzymania w mieszkaniu. Nie nadają się również dla osób ceniących idealny porządek – dużo się ślinią, gubią sporo włosa. To odpowiedni pies dla osób mieszkających w domu z ogrodem, nie powinno się go zamykać w kojcu, lubi towarzystwo swoich domowników. Toleruje inne psy i koty, jeżeli był od małego socjalizowany z nimi. Jest bardzo delikatny i opiekuńczy w stosunku do dzieci, ale ze względu na swoje gabaryty, należy kontrolować jego zabawę z dziećmi, aby niechcący nie zrobił im krzywdy. Utrzymanie bernardyna jest dość kosztowne, dużo je i powinien dostawać karmę o wysokiej jakości składzie. Również opieka weterynaryjna może być kosztowna, ponieważ psy te, ze względu na swój ciężar ciała, często miewają kłopoty ze stawami, dlatego decydując się na tę rasę należy mieć to na uwadze. Pochodzenie Bernardyn wywodzi się najprawdopodobniej od rzymskich molosów, których przodkiem był dog tybetański. Molosy skrzyżowane z lokalnymi rasami dały dwa rodzaje psów: lżejszy, od którego pochodzi między innymi szwajcarski pies pasterski i cięższy, który dał początek psom molosowatym, takim jak leonberger, nowofundland i właśnie bernardyn. Nie wiadomo, kiedy te psy dotarły do schroniska św. Bernarda, gdzie zostały przyjęte przez mnichów. Podobno był to wiek XI a psy służyły im wtedy do pilnowania klasztoru. Dopiero znacznie później, w XVII wieku, zaczęto je przyuczać do ratowania wędrowców, którzy zagubili się w górach. Psy okazały się wyjątkowo pojętne i dodatkowo obdarzone bardzo rozwiniętym instynktem tropicielskim. Mimo że wiele materiałów źródłowych zaginęło, to jednak udało się ustalić, że psy z klasztoru św. Bernarda ocaliły wiele istnień ludzkich. Wieści o bohaterskich czworonogach rozchodziły się bardzo szybko. Na ratunek wysyłano zawsze grupę czterech psów. Po zlokalizowaniu potrzebującego pomocy, jeden z nich wracał do klasztoru, żeby zawiadomić mnichów i przyprowadzić ich na miejsce akcji. Dwa kładły się blisko ratowanego, po jego bokach, żeby ogrzać go własnym ciałem, a czwarty lizał go po twarzy, żeby pobudzić go do życia. Co zaskakujące, psy nie potrzebowały przewodnika, same potrafiły zorganizować całą akcję ratowniczą i rozdzielić między siebie zadania. Do historii przeszedł żyjący w XIX wieku (1800-1814) pies Barry, który ratując ludzi na przełęczy św. Bernarda ocalił życie 41 osób. Legenda głosi, że przy próbie ratowania ostatniej został zabity. Ranny człowiek, któremu chciał pomóc, przestraszył się go i uderzył ostrym żelazem. Mimo dużych wysiłków psa nie udało się uratować. Pomnik upamiętniający jego zasługi, wzniesiony w 1900 roku, znajduje się do dziś na Cimetière des Chiens, a jego wypchane ciało oglądać można w Muzeum Historii Naturalnej w Bernie. Były okresy, kiedy hodowla bernardyna prowadzona była przez mnichów bardzo starannie i fachowo, jednak kilka klęsk pogodowych sprawiło, że większość psów wyginęła. W 1830 roku nastąpiło dalsze zmniejszenie się ich pogłowia, spowodowane przede wszystkim chorobami. Mimo tych niesprzyjajacych okoliczności, mnisi ponownie przystąpili do ratowania rasy, krzyżując je dla poprawienia witalności i odporności z nowofundlandami. Do hodowli wprowadzono także otrzymane w prezencie od króla Danii psy pasterskie, zbliżone wyglądem do dużego psa pirenejskiego. W ten sposób powstał bernardyn długowłosy. Szybko jednak okazało się, że w warunkach wysokogórskich taka sierść się nie sprawdza, a nawet przeszkadza, ponieważ przylegający do niej śnieg zamarza, staje się bardzo ciężki i uniemożliwia psom wędrówkę. Mnisi postanowili więc do ratownictwa używać wyłącznie psów krótkowłosych, długowłose zaś sprzedawali. W ten sposób rozpoczęła się hodowla dwóch odmian bernardynów: w górach mnisi hodowali psy krótkowłose, w dolinie Henrich Schumacher kojarząc kupione od nich psy rozpoczął swoją hodowlę psów długowłosych, którą po jego śmierci kontynuował Muller i Seiler. Wreszcie pogłowie bernardynów było na tyle duże, że 2 czerwca 1887 roku na kongresie w Zurychu zatwierdzono wzorzec rasy. Bardzo dużo dla rasy zrobili Brytyjczycy, którzy sprowadzili ze Szwajcarii bernardyny wyróżniające się imponującym wzrostem i skrzyżowali je z mastiffem angielskim i tybetańskim. W ten sposób bernardyny stały się znane i podziwiane na całym świecie. Ich największa popularność przypadła na lata trzydzieste ubiegłego wieku, ale po wojnie nigdy już nie wróciły do dawnej liczebności. Wyjątkiem są Włochy, z najsłynniejszą hodowlą księcia Morsjianiego - dell Soccorso, której przydomek nosi ponad czterysta championów na całym świecie. Do Polski pierwsze bernardyny sprowadzono w 1925 roku, ale hodowla tych psów nie nabrała tempa. Dopiero po wojnie sprowadzono kilka psów, w tym ze słynnej włoskiej hodowli Soccorso, co spowodowało, że powstała doskonała baza dla rozpoczęcia hodowli. Co z tego, kiedy miotów było i nadal jest bardzo mało. Bernardyn pozostał psem, którego każdy podziwia, ale mało kto decyduje się mieć w swoim domu. Wygląd Bernardyn jest psem o imponującej posturze, którego waga nierzadko przekracza 100 kilogramów. Głowa o szerokiej, lekko zaokrąglonej czaszce i krótkiej kufie, zakończonej czarnym nosem. Fafle lekko obwisłe. Oczy ciemne, pełne dobroci, otoczone zawsze sierścią o ciemnej barwie. Powyżej oczu tworzy się wyraźna bruzda. Uszy zwisające podkreślają jego poczciwy wygląd. Tułów mocny, ze średnio głęboką klatką piersiową i dobrze zaznaczonym kłębem. Ogon długi, sięgający do stawu skokowego, puszysty, grubszy u nasady, nisko noszony. Jest flegmatyczny, ociężały i takie robi wrażenie, mimo atletycznej postury bardziej budzi sympatię niż lęk. Wysokość w kłębie: psy 70 - 90 cm, suki 65 - 80 cm. Masa ciała: 55 -100 kg. Charakter, usposobienie Bernardyn to pies o bardzo zrównoważonym, spokojnym charakterze. Jest niezwykle lojalny i bardzo przywiązany do swoich właścicieli, opiekuńczy i cierpliwy wobec dzieci. W stosunku do innych zwierząt tolerancyjny, spokojny, flegmatyczny, nigdy nie wdaje się w awantury, bo też, wziąwszy pod uwagę jego wielkość, trudno znaleźć śmiałka, który odważyłby się go zaczepić. Nie znaczy to jednak, że nie potrafi bronić, robi to jednak w zupełnej ostateczności, kiedy jest to rzeczywiście niezbędne. Bernardyn jest psem bardzo inteligentnym, łatwo się uczy i chętnie wykonuje polecenia właściciela. Przywiązuje się do całej rodziny, ma genetycznie zakodowaną gotowość niesienia pomocy. Jest doskonałym psem stróżującym. Ma umiejętność przewidywania nadejścia różnego rodzaju zaburzeń atmosferycznych. Kilkadziesiąt minut wcześniej potrafi zasygnalizować nadejście lawiny lub burzy śnieżnej. Znakomicie sprawdza się w ratownictwie górskim. Mądry, opiekuńczy, majestatyczny, aż trudno uwierzyć, że ten kolos bardzo chętnie włącza się do zabawy. Szata Bernardyny występują w dwóch rodzajach owłosienia: Krótkowłose - składające się z prostego, gęstego, twardego i przylegającego włosa okrywowego, podszytego obfitym podszerstkiem. Na udach niewielkie portki a na ogonie bardzo gęsty włos, który go nieco pogrubia. Długowłose - składające się z prostego, średniej długości włosa okrywowego, podszytego obfitym podszerstkiem. Na głowie i kufie sierść krótka, bardziej miękka i przylegająca. Włos na udach i zadzie lekko pofalowany, tworzy wyraźne portki. Na przednich nogach wystepują pióra, ogon bogato owłosiony. W tym rodzaju owłosienia sierść jest dłuższa, ale za to mniej gęsta. Umaszczenie rudo-białe lub biało-rude, w różnych odcieniach rudości. Mogą to być dowolnego kształtu plamy, lub rudy płaszcz pokrywający grzbiet. Pożądane są odpowiednio ciemniejsze plamy na głowie, które dodają jej wyrazistości, natomiast wymagane są białe znakowania na przedpiersiu, na łapach, końcu ogona, na głowie w postaci strzałki, na kufie oraz na karku w postaci plamy lub kołnierza. Pielęgnacja bernardyna zależy przede wszystkim od rodzaju owłosienia, im dłuższy, tym więcej czasu trzeba poświęcić na utrzymanie jej w porządku. Więcej o pielęgnacji bernardyna i przygotowaniu go do wystaw - kliknij tutaj Zdrowie Problemy zdrowotne bernardynów związane są głównie z ich wzrostem. Jest to więc przede wszystkim dysplazja stawów biodrowych, skręt żołądka, a u psów w starszym wieku choroby serca. Właściwe karmienie i odpowiednie dawkowanie ruchu może w znacznym stopniu zminimalizować ryzyko wystąpienia tych chorób. Poza tym zdarzają się wady powiek - entropium i ektropium, oraz stany zapalne trzeciej powieki. W starszym wieku zdarza się także zwyrodnienie stawów i kręgosłupa. Do kogo pasuje ten pies ? Bernardyn jest psem ogromnej postury, potrzebuje przestrzeni i najlepiej będzie się czuł w domu z dużym ogrodem. Mieszkanie w bloku, zwłaszcza na wysokim piętrze, nie wchodzi w rachubę. Mimo, że jest to pies wyjątkowo spokojny, to biorąc pod uwagę fakt, że jest potomkiem psów bojowych, trzeba go od pierwszych dni uczyć posłuszeństwa. Łagodną perswazję przyjmie bez sprzeciwu, jest bardzo inteligentny i szkolenie go jest zawsze dużą przyjemnością. Jest to wspaniały, dobroduszny olbrzym o gołębim sercu, lojalny wobec właścicieli oraz wyjątkowo cierpliwy i opiekuńczy wobec dzieci. Jest bardzo wszechstronny, ze względu na swoją nieufność jest doskonałym psem stróżującym, jeśli trzeba będzie również psem obronnym. Różnego rodzaju zagrożenia zdrowotne powodują, że pies wymaga wysokiej jakości karmy. Wziąwszy pod uwagę ilość, jaką dziennie powinien otrzymywać, trzeba się liczyć z tym, że jego utrzymanie może być bardzo odczuwalne w domowym budżecie. Ze względu na warunki, jakie mu trzeba zapewnić, nie jest to pies dla każdego, jeśli jednak ktoś się na tę rasę zdecyduje, będzie miał wiernego i mądrego przyjaciela. Zalety i wady + bardzo przywiązany do właścicieli + opiekuńczy i wyrozumiały wobec dzieci + zrównoważony, spokojny + tolerancyjny wobec innych zwierząt + doskonały stróż + budzi respekt - nie nadaje się do mieszkania w bloku - bardzo kosztowny w utrzymaniu - mocno się ślini Ciekawostki Z Polski: Aż 120 kg waży pięcioletni bernardyn Othello. Pies mieszka w domu jednorodzinnym w Brzezinach i jest, zdaniem łódzkich weterynarzy, najcięższym psem w naszym kraju i w Europie! Ma niemiecki rodowód, a jego rodzice byli utytułowanymi championami. Gdy zaczyna warczeć, przypomina to ryk lwa. Kudłaty biało-czarno-brązowy Othello, zwany pieszczotliwie Telem, ma tak potężny łeb, że nosi kaganiec szyty na miarę, bo w sklepach nie ma tak dużego rozmiaru. Obwód szyi psa wynosi prawie metr. Nic dziwnego, że jego pan zakłada mu obrożę połączoną z dwóch mniejszych. Telo jest tak potężny i silny, że trudno go utrzymać na smyczy. Choć pies straszy swoim wyglądem, ma raczej łagodne usposobienie. Jest leniwy, lubi dużo spać. Uwielbia czesanie i szczotkowanie, które odbywa się dwa razy w tygodniu. Najchętniej je z ręki, dziennie około 2 kg karmy. Nie dostaje słodyczy i smakołyków ze stołu. Jego towarzyszka, czteroletnia bernardynka Emma, jest o 50 kg lżejsza. Źródło: Elżbieta Włodarczyk Ze świata: Z bernardynami związane są trzy rekordy wymieniane w Światowej Księdze Rekordów Guinnesa: Benedictine, widoczny na zdjeciu bernardyn pochodzący z amerykańskiej hodowli, uznany został za największego zarejestrowanego psa świata. Ważył 134 kg. Dla porównania najmniejszym psem jest przedstawiciel rasy chihuahua, którego ciężar ciała wynosi 280 gramów. Bernardyn Ayett’s Brandy Bear przesunął na wózku największy ładunek - 1899 kg na odległość 457 cm w czasie krótszym niż 90 sekund. Suka Careless Ann wydała na świat rekordowy miot liczący 23 szczenięta. Jak znaleźć dobrą hodowlę ? Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny. Wzorzec rasy FCI FCI-Standard N° 61 / 21. 01. 2004 BERNARDYN ( Bernhardiner) POCHODZENIE : Szwajcaria. DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : UŻYTKOWOŚĆ : Pies do towarzystwa, stróżujący i gospodarski. KLASYFIKACJA : Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła. Sekcja Molosy typu górskiego. Bez prób pracy. KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: W XI wieku na położonej na wysokości 2469 m Wielkiej Przełęczy Św. Bernarda mnisi postawili schronisko dla podróżnych i pielgrzymów. Od połowy XVIII wieku w schronisku tym trzymane były do stróżowanie i obrony duże psy typu górskiego; ich obecność udokumentowana jest na obrazach począwszy od roku 1695, a pierwsza wzmianka pisemna w zapiskach klasztornych pochodzi z roku 1707. Niebawem psy, nazywane ogólnie „Barry”, wykorzystać poczęto do towarzyszenia mnichom i do odnajdywania zagubionych w mgle lub śnieżycy podróżnych, a wieści o uratowanych przez nich ludziach rozchodziły się w wielu krajach i w różnych językach. Szczególnie przyczyniły się do ich rozsławienia relacje żołnierzy napoleońskich, którzy przekraczali przełęcz w 1800 roku, i o psach „Barry” wiedziała już cała Europa. Bezpośrednimi przodkami psów z przełęczy były rosłe psy wiejskie, pospolite w okolicy. Prowadzona przez pokolenia selekcja na ustalony typ wyglądu doprowadziła do ustalenia obecnego typu rasowego. Pierwszym hodowcą, który w 1867 rozpoczął prowadzenie dokumentacji hodowlanej, był Heinrich Schumacher z Hollingen w pobliżu Berna. W lutym 1884 założono księgę rodowodową Schweizerisches Hundestammbuch (SHSB); pierwszym zapisanym w niej psem był bernardyn o imieniu Leo. Kolejne 28 wpisów to także bernardyny. 15 marca 1884 powstał w Szwajcarii klub bernardyna z siedzibą w Bazylei. Rasa uznana została przy okazji Międzynarodowego Kongresu Kynologicznego 2 czerwca 1887, i wtedy też przyjęto jej wzorzec. Od tego czasu bernardyn uważany jest za narodową rasę Szwajcarii. WRAŻENIE OGÓLNE: Bernardyn występuje w dwóch odmianach: - Krótkowłosej (z podszerstkiem, “Stockhaar”). - Długowłosej . Bez względu na odmianę, są to psy rosłe, o imponującym wyglądzie. Odznaczają się harmonijną, mocną, krzepką i muskularną budową, imponującą głową i bystrym wyrazem. WAŻNE PROPORCJE: - Idealna proporcja wysokości w kłębie do długości tułowia (mierzonej od stawu barkowego do guza siedzeniowego) wynosi 9 do 10. - Idealna proporcja wysokości w kłębie do głębokości klatki piersiowej na rysunku poniżej (brak rysunku we wzorcu FCI – - Długość głowy wynosi nieco więcej niż 1/3 wysokości w kłębie. - Stosunek głębokości kufy (mierzonej u nasady) do jej długości wynosi prawie 2 do 1. - Długość kufy nieco większa od 1/3 długości głowy. ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: Z natury przyjacielski. Temperament waha się od spokojnego po żywy, czujny. GŁOWA: Wrażenie ogólne: Mocna, imponująca, bardzo Czaszka : Mocna, szeroka, oglądana z profile i z boku lekko zaokrąglona. Gdy pies jest pobudzony, nasada uszu i górna krawędź czaszki tworzą linię prostą, po bokach łagodnie opadającą do mocno wykształconych kości policzkowych. Czoło stromo przechodzi w kufę. Kość potyliczna tylko umiarkowanie rozwinięta, łuki brwiowe wyraźne. Bruzda czołowa, przebiegająca przez czoło, jest wyraźna i przebiega dokładnie przez środek czaszki. Skóra na czole lekko pomarszczona nad oczami; zmarszczki zbiegają się w kierunku bruzdy czołowej. Gdy pies jest czymś zainteresowany, zmarszczki są umiarkowanie widoczne, poza tym – słabo. Stop: Nos : Czarny, szeroki i kanciasty. Nozdrza dobrze rozwarte. Kufa: Jednakowo szeroka na całej długości. Grzbiet nosa prosty, z lekką bruzdą. Wargi : Krawędzie warg czarne. Górna tworzy wyraźne, ale nie przesadnie obwisłe fafle, dolna krawędzią łukowato biegnące do nosa. Kąciki warg widoczne. Uzębienie : Szczęki silne, szerokie, jednakowej długości. Zgryz nożycowy lub cęgowy, kompletny i regularny. Lekki przodozgryz bez odstępu pomiędzy siekaczami dopuszczalny, podobnie jak brak P1 i M3. Oczy : Średniej wielkości, barwy ciemno brązowej po orzechową. Osadzone umiarkowanie głęboko, o przyjaznym wyrazie. Pożądane, by powieki były przylegające. Dopuszczalna lekko obwisła w kąciku dolna powieka, ukazująca trochę trzecią powiekę, a także mała fałda na górnej powiece. Powieki całkowicie zapigmentowane. Uszy : Średniej wielkości, osadzone wysoko i szeroko, dobrze owłosione, małżowiny miękkie, trójkątne, na końcach zaokrąglone. Tylna krawędź trochę odstająca, przednia przylega płasko do policzków. SZYJA: Mocna i dostatecznie długa, z umiarkowanie luźną skórą i podgardlem. TUŁÓW: Wrażenie ogólne : Mocny, wyważony, imponujący i dobrze umięśniony. Kłąb : Wyraźny. Grzbiet : Szeroki, mocny, krzepki, linia górna prosta i pozioma aż do lędźwi. Zad : Długi, prawie nie opadający, płynnie przechodzący w nasadę ogona. Klatka piersiowa : Mostek umiarkowanie głęboki, żebra dobrze wysklepione, ale nie beczkowate. Klatka nie sięga poniżej łokcia. Brzuch i linia dolna : Trochę podciągnięte. OGON: Mocny, szeroki u nasady, długimi ciężki. Ostatni krąg sięga stawu skokowego. W spoczynku zwisa prosto, albo lekko zakręcony w ostatniej jednej trzeciej długości. Przy pobudzeniu wzniesiony. KOŃCZYNY:KOŃCZYNY PRZEDNIE: Wrażenie ogólne : Oglądane z przodu proste i równoległe, ustawione umiarkowanie szeroko. Łopatki : Skośnie ustawione, dobrze umięśnione i związane ze ścianą klatki piersiowej. Ramię : Dłuższe od łopatki, kąt w stawie barkowym nie nazbyt otwarty. Łokcie : Przylegające. Podramię : Proste, o mocnym kośćcu i suchych mięśniach. Śródręcze : Oglądane z przodu pionowe, stanowi przedłużenie podramienia; oglądane z boku lekko nachylone. Łapa: Duża, o mocnych, zwartych i dobrze wysklepionych TYLNE: Wrażenie ogólne: Dobrze umięśnione, umiarkowanie kątowane. Oglądane z tyłu równolegle i nie za blisko siebie ustawione. Udo : Mocne, szerokie, dobrze umięśnione. Kolano : Dobrze kątowanie, nie wykręcone do wewnątrz ani na zewnątrz. Podudzie : Skośnie ustawione, raczej długie. Staw skokowy : Słabo kątowany, mocny. Śródstopie: Proste, ustawione równolegle jedno do drugiego . Łapa : Duża, z mocnymi, zwartymi i dobrze wysklepionymi palcami. Wilcze pazury tolerowane, o ile nie przeszkadzają w ruchu. CHODY: Ruch harmonijny, z dobrym wykrokiem i mocnym napędem kończyn tylnych. Kończyny poruszają się w liniach prostych, a grzbiet pozostaje równy i mocny. SZATA:SIERŚĆ: - Odmiana krótkowłosa (Stockhaar, z podszerstkiem) : Włos okrywowy gęsty, prosty, przylegający i twardy. Obfity podszerstek. Niewielkie portki na udach, ogon porośnięty gęstym włosem. - Odmiana długowłosa: Włos okrywowy prosty, średniej długości, obfity podszerstek. Na głowie i kufie krótki. Sierść na zadzie i udach zwykle trochę pofalowany. Na przednich nogach pióra, na udach wyraźne portki , ogon dobrze Podstawowa maść biała z mniejszymi lub większymi rudo brązowymi łatami, albo z pełnym płaszczem, pokrywającym grzbiet i boki. Płaszcz przerywany bielą jest równie prawidłowy. Dopuszczalna także maść z pręgowaniem na tle rudo brązowym, a tolerowana żółto brązowa. Pożądane ciemniejsze odcienie na głowie. Tolerowany nieznaczny czarny nalot na tułowiu. Wymagane białe znaczenia : Klatka piersiowa, łapy, koniec ogona, kufa, strzałka na głowie i plama na szyi. Pożądane znaczenia : Biały kołnierz. Symetryczna ciemna maska. WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie : dla psa minimalna70 cm, dla suki minimalna 65 cm. dla psa maksymalna 90 cm, dla suki maksymalna 80 cm. Psy mogą być większe, niż podano, pod warunkiem, że zbudowane są harmonijnie i poruszają prawidłowo. - Brak wyrazu płci. - Brak harmonii budowy. - Nogi zbyt krótkie do wielkości psa. - Mocne fałdy na głowie i szyi. - Kufa zbyt krótka lub zbyt długa. - Wargi dolne wywinięte na zewnątrz. - Brak zębów innych niż P1 i M3. Zęby, zwłaszcza siekacze, małe. - Niewielki przodozgryz. - Jasne oczy. - Zbyt luźne powieki. - Grzbiet zapadnięty lub wysklepiony. - Zad przebudowany lub spadzisty . - Ogon zarzucony na grzbiet. - Brak wymaganych znaczeń. - Krzywe lub mocno wykręcone na zewnątrz przednie nogi. - Strome lub iksowate kończyny tylne. - Nieprawidłowy ruch. - Sierść lokowata.. - Niepełna pigmentacja lub bark pigmentacji nosa, wokół nosa, warg i powiek. - Nieprawidłowe rozmieszczenie maści, np. rudo brązowe kropki lub cętki na białym tle. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: - Niestabilny temperament, agresja. - Tyłozgryz lub znaczny przodozgryz. - Oko porcelanowe. - Ektropion, entropion. - Maść czysto biała lub ruda bez znaczeń. - Maść inna od wzorcowej. - Wysokość poniżej minimum. Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany. Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie. Niniejszy, poprawiony wzorzec wchodzi w życie w kwietniu 2004 roku. Źródło: Bernardyn to olbrzym o łagodnym charakterze. Ze sławnym Barrym, któremu przypisuje się uratowanie ponad 40 osób spod lawin, dzisiejszy Bernardyn nie ma już wiele wspólnego. Jest zbyt ciężki i zbyt masywny, by nadawać się na psa lawinowego. U legendarnego olbrzyma zachowała się jednak do dziś wrodzona gotowość niesienia pomocy, przyjazne usposobienie i miłość do dzieci. Charakter Bernardyn ma serce tak wielkie, jak cała jego postura. Jego słynne przyjacielskie usposobienie oraz miłość do najmłodszych czynią go – pomimo jego wielkości – popularnym psem rodzinnym, odnajdującym się także w domach z małymi dziećmi. Jest spokojny i nieprędko daje się wyprowadzić z równowagi. Jest jednocześnie wrażliwy i bardzo potrzebuje bliskiego kontaktu ze swoją ludzką rodziną. Życie na łańcuchu przy budzie lub w klatce byłoby dla towarzyskiego Bernardyna prawdziwą męczarnią. Szuka on bowiem nieustannie bliskości przede wszystkim swojego właściciela, u którego boku wiernie stoi, ochraniając go. Niezawodność, czujność i (umiarkowany) zmysł obronny czynią z niego godnego zaufania psa stróżującego. Agresję okazuje bardzo rzadko, gdyż z reguły nie jest to po prostu konieczne z racji jego imponujących rozmiarów – kto chciałby się mierzyć z wyrośniętym Bernardynem? Jego siły nie można bagatelizować – Bernardyn jest chętny do zabawy i lubi pieszczoty, może z łatwością przewrócić małe dziecko, jeśli będzie chciał je do nich sprowokować. By skierować jego siłę na dobre tory, konieczny jest konsekwentny trening i odpowiednie wychowanie – w końcu Bernardyny znane są również ze swojej upartości. W rodzinie powinien zaznać poza nieodzownym wychowaniem przede wszystkim miłości i uwagi, wówczas okazuje się być posłusznym i wiernym kompanem. Wygląd Samce rasy Bernardyn osiągają wysokość w kłębie do 90 cm i wagę ciała do 80 kg, i tym samym należą do największych i najcięższych ras psów na świecie. Także suczki imponują swoimi rozmiarami – osiągają do 80 cm w kłębie. Masywna głowa, silna szyja i korpulentna sylwetka nadają tej rasie przykuwającego uwagę wyglądu, który niektórych może przyprawić o drżenie nóg – oczywiście jedynie do momentu, w którym ten łagodny olbrzym nie uzewnętrzni swojej przyjaznej natury. Dziś spotkać można Bernardyny zarówno długo-, jak i krótkowłose, które niegdyś występowały wyłącznie. Wariant długowłosy cechuje po prawdzie sierść średniej długości, jest ona gęsta i leży gładko przy ciele. W standardzie rasy zezwala się na lekkie falowanie sierści. Ten wariant się bardziej rozpowszechniony wśród właścicieli. Umaszczenie sierści jest białe z czerwonobrązowymi schematami w różnych odcieniach lub odwrotnie – czerwonobrązowe z bielą występującą na klatce piersiowej, na szyi, tworząc kryzę, na kufie, kończynach i końcu ogona. Pożądane są także symetryczne czarne plamy wokół oczu oraz czarne zabarwienie uszu. © Grigorita Ko / Historia Historia rasy Bernardyn ściśle związana jest ze schroniskiem położonym w Wielkiej Przełęczy św. Bernarda na granicy Włoch i Szwajcarii. Według legendy schronisko to założył około roku 980 święty zakonnik augustianin Bernard z Menthon. Przełęcz św. Bernarda, wówczas nazywana Mont Joux, była częścią ważnego szlaku handlowego i drogą pielgrzymek. Od XVII wieku żyjący tam mnisi hodowali te dużych rozmiarów psy stróżujące i ratownicze górskie. Bernardyny znane były przede wszystkim jako psy lawinowe, które ratowały prawdopodobnie życie mnóstwa osób. Ogólnoświatową sławę rasa ta zyskała za sprawą do dziś owianego legendą Barry’ego, który w schronisku św. Bernarda żył w latach 1800-1812. Według legendy Barry uratował życie czterdziestu zasypanym przez lawinę osobom. Historia o tym, jak Barry budził małego chłopca, liżąc go po twarzy, dzięki czemu chłopiec był w stanie usiąść na jego grzbiecie, a potem zaniósł go do schroniska, jest wprawdzie niepotwierdzona, ale zapewniła rasie sławę na skalę światową. Tak samo niepewne, jak historia o Barrym, jest pochodzenie rasy Bernardyn. Niektórzy kynolodzy widzą przodków tej rasy w rzymskich molosach, które przed dwoma tysiącami lat dotarły do Alp z legionami Cezara; inni wierzą w pokrewieństwo z azjatyckim Mastifem tybetańskim. Żadnej z teorii nie przypisuje się stuprocentowej pewności – nie do zaprzeczenia jest jednak pokrewieństwo Bernardyna z innymi rasami dogowatymi. Pewne jest, że te niegdyś niezastąpione psy lawinowe, dziś nie wykazują już wielu podobieństw do dawnego typu rasy. Dawniej krótkowłose i znacznie bardziej zwinne psy z przełęczy św. Bernarda swoją dzisiejszą masę i długie włosie zyskały najprawdopodobniej w połowie XIX wieku, kiedy to po raz pierwszy zostały skrzyżowane z Nowofundlandami. Bernardyny przestały mieć wówczas zastosowanie jako psy użytkowe i zaczęły być sprzedawane jako luksusowe psy rodzinne. Dziś ten szwajcarski pies narodowy jest w pierwszej linii właśnie psem rodzinnym lub w pojedynczych przypadkach stróżującym. © Евгения Шихалеева / Hodowla i zdrowie Do 2005 roku w schronisku na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda hodowane były psy rasy Bernardyn. Dziś hodowlę prowadzi dalej szwajcarska fundacja „Barry du Grand-St-Bernard“. Kiedy w połowie XIX wieku rozpoczęto planowaną hodowlę i wielu miłośników Bernardynów rozpoczęło własną działalność z tym związaną, koncentrowano się jeszcze na typie krótkowłosym. Za twórcę współczesnej hodowli Bernardynów uważa się Heinricha Schumachera z Hollingen nad Bernem. W 1867 roku jego krótkowłosi podopieczni o imionach Sultan i Favorite zostali odznaczeni złotymi medalami na paryskiej wystawie psów. Jednak gdy niedługo po tym coraz więcej młodych hodowców stawiało na typ długowłosy o masywniejszej posturze, Schumacher musiał porzucić swoje starania hodowlane, gdyż odwiedzający wystawy oraz interesujący się kupnem preferowali nowy typ o ciężkiej, kanciastej czaszce i długiej sierści. Standard rasy, do którego przestrzegania zobowiązani są wszyscy hodowcy należący do klubów podległych FCI, zezwala zarówno na wariant długo-, jak i krótkowłosy. Dzięki sprawnej współpracy licznych klubów rasy, należących do FCI, udało się do tej pory wykształcić z Bernardynów zdrowe i wytrzymałe psy. Wprawdzie zdarza się występowanie chorób genetycznych, takich jak na przykład dysplazja stawu biodrowego, na którą cierpią zwłaszcza duże psy właśnie, jednak nie tak często, jak niegdyś. Długość życia Bernardynów wynosi zwykle jednak poniżej 10 lat. U Bernardynów stwierdzane są przede wszystkim problemy z oczami, torbiele ślinowe, cukrzyca, skręt żołądka i rak kości. By uniknąć tych problemów zdrowotnych, należy kupować szczenięta zawsze od profesjonalnego hodowcy, który jest w stanie przedstawić na papierze stan zdrowia wszystkich zwierząt dopuszczanych do hodowli. Ponieważ wymagane szczepienia i badania związane są z niemałymi kosztami dla hodowcy, za zdrowe szczenię Bernardyna z całą potrzebną dokumentacją zapłaci się od 2700 zł. Pożywienie dla Bernardyna Wraz z zakupem zdrowego pieska nie kończą się starania o utrzymanie jego zdrowia. W rękach właściciela pozostaje zadanie, by szczenię wyrosło na zdrowego i zwinnego dorosłego psa. Decydującą rolę odgrywa w tej kwestii wybór odpowiedniego pożywienia. Na pytanie o najlepszą karmę dla Bernardyna nie ma uniwersalnej odpowiedzi – wybór karmy zależy od wielu czynników, takich jak wiek psa, stan jego zdrowia, waga czy poziom aktywności fizycznej. O pomoc w planowaniu diety swojego pupila możesz poprosić hodowcę lub zaufanego weterynarza. Ogólnie rzecz ujmując, karma dla Bernardyna powinna być wyważona, a więc zawierać białka, tłuszcze i węglowodany w odpowiednich proporcjach. Ponadto powinna dostarczać psu wystarczającą ilość elementów śladowych oraz witamin. Przyjęto, że dieta psa powinna składać się w 70% z mięsa, w 20% owoców i warzyw oraz w maksymalnie 10% ze zbóż. Jest to jednak zasada bardzo ogólna. O tym, czy karma ma być mokra, sucha czy świeża, zależy nie tyle od smaków pupila, ile od preferencji właściciela, który musi przecież uwzględnić zakup czy przygotowywanie posiłków dla psa w rytmie dnia – tym bardziej, że porcje posiłków dla Bernardyna nie należą do najmniejszych. Staraj się jednak nie przesadzać w drugą stronę z porcjowaniem posiłków! Wciąż zbyt wiele psów tej rasy cierpi z powodu nadwagi. Zrezygnuj z podawania Bernardynowi zbyt dużej ilości smakołyków, nie karm psa więcej niż 2–3 razy dziennie. Z uwagi na pojawiające się u Bernardynów skręty żołądka, pilnuj także, by pupil zażywał po posiłku chwili odpoczynku. Odkryj nasz asortyment karm dla dużych i olbrzymich psów w sklepie dla psa zooplus! © Elina I / Utrzymanie i pielęgnacja Wydaje się rzeczą oczywistą, że pies wielkości Bernardyna powinien trzymany być wyłącznie w domu, oferującym duży ogród z możliwością poruszania się dla psa. Bernardyn zdecydowanie nie jest materiałem na mieszkańca bloku. Ten przyjacielski olbrzym potrzebuje bliskości swojej ludzkiej rodziny, nie powinien być trzymany w klatce czy na łańcuchu. Należy wziąć pod uwagę fakt, że Bernardyny produkują dużą ilość śliny – plamy na spodniach, fotelach czy dywanie po prostu należą do codziennego życia z psem tej rasy. Bernardynom nie sprzyja częste wychodzenie po schodach oraz śliskie powierzchnie, na których pies może się poślizgnąć – w trosce o stawy i mięśnie pupila należy takich przestrzeni unikać. Dużej potrzeby biegania i szaleństw Bernardyny raczej nie wykazują. Także sporty dla psów są dla tych ciężkich psów z reguły nieodpowiednie. Jednak Bernardyny mimo wszystko wykazują potrzebę przebywania i ruchu na łonie na łonie natury – dłuższe spacery z właścicielem należą do zadań koniecznych. Ważne jest, by przyzwyczajać Bernardyna od szczenięcia do chodzenia na smyczy oraz uczyć go prawidłowego zachowania konsekwentnie, ale i z miłością. Inaczej może się zdarzyć, że mający tendencję do bycia upartym Bernardyn będzie wyprowadzać na smyczy pana, nie odwrotnie. Kwestia pielęgnacji jest w przypadku długowłosego Bernardyna dosyć wymagająca. Nieodzowne jest regularne szczotkowanie oraz kontrolowanie stanu oczu w celu wczesnego rozpoznania i ewentualnego przeciwdziałania ich chorobom, będących częstym problemem u Bernardynów. Dla tych miłośników psów, którzy posiadają bardzo dużo miejsca, sporo czasu oraz niemniej pieniędzy (utrzymanie psa takich rozmiarów nie należy do rzeczy tanich), Bernardyn z całą pewnością będzie niewiarygodnie wiernym, przyjacielskim i oddanym kompanem, który niejednokrotnie zaskoczy właściciela swoją wrażliwością, entuzjazmem i empatią.